Burn-outs zijn steeds zichtbaarder. In de afgelopen corona-jaren is het vaak in de media geweest, steeds meer mensen hebben een burn-out en in sommige hoeken zijn mensen er opener over geworden dan eerst. Ik kan mij niet meer herinneren of ik voor de burn-out die ik kreeg überhaupt wist wat het was.
Ik kan mij nog wel herinneren dat mijn man meerdere keren zijn zorgen naar mij uitte over mij, maar ik negeerde dat. Later viel mij wel op dat ik dacht: hmm, ik vind mijn werk niet meer leuk en hoezo ben ik zo vaak kribbig naar manlief? Hij is zo lief, doet niks raars en staat altijd voor mij klaar…… Ik heb toen wel een gesprek op mijn werk gehad. Een fijn gesprek dat wel, alleen kon ik toen helemaal niet aangeven wat ik anders wilde of wat ik nodig had. Achteraf gezien was ik toen al te ver in de burn-out. Toch nog een aantal maanden volgehouden om uiteindelijk volledig in te storten.
Ondanks dat iedereen die bij dat gesprek aanwezig was daar met de beste intenties zat, hielp het gesprek mij niet. Zolang ik mij kan herinneren zat ik in mijn hoofd en nam ik elke beslissing op basis van wat mijn hoofd vond. Dat terwijl ons lichaam de raadgever is voor wat goed voor ons is. Ik wist van niks. In jouw lichaam voel je of iets goed voor jou is, of jij ergens energie voor hebt. Door heel lang in de “aanstand te staan” mis je die info vanuit jouw lijf komt. Hierdoor doe je alleen wat jouw hoofd een goed idee vindt en bouw je geen energie meer op omdat je te weinig dingen doet die jou plezier geven, je slaapt minder en zal waarschijnlijk ook minder of niet meer sporten. Daarnaast verbruik je ook meer energie omdat een gestrest lichaam meer energie verbruikt terwijl de inspanning klein is.
Terug naar de maanden voordat ik realiseerde dat ik een burn-out had. Mijn hoofd was samen met mijn wilskracht een krachtige doordouwer. “Nog even volhouden, je bent er bijna. Als dit of dat af is, dan wordt het rustiger en kan je bijkomen. Je bent toch geen mietje of zwakkeling? Sjaak afhaak is weer van de partij. Anderen kunnen dit toch ook? Als ik nou 1 nacht goed slaap, dan gaat het wel weer. Je kent ze vast wel, de riedels die ervoor zorgen dat je doorgaat. Aan welke symptomen had ik dan kunnen merken dat ik iets anders moest gaan doen?
Hoe had ik nou eerder kunnen herkennen dat ik richting en burn-out aan het gaan was? Typische kenmerken zijn:
- Moe, hoeveel je ook slaapt, je blijft moe,
- Geen zin hebben in de dingen die je eigenlijk graag doet,
- Nog wat harder gaan werken dan je al deed,
- Kribbig reageren op mensen die normaalgesproken heel lief zijn (dat zullen zij nog steeds zijn, alleen kan jij de prikkels niet goed meer verwerken),
- Slecht slapen,
- Onrustig zijn,
- Hartkloppingen,
- Geen overzicht meer hebben,
- Zeer vergeetachtig,
- Angst of paniekklachten,
- Wantrouwend,
- Enorme snack behoefte,
- Onverklaarbare huilbuien die je eerst niet had,
- Jij negeert jouw eigen behoeften,
- Jij trekt je steeds meer terug, hebt behoefte aan meer rust dan eerst,
- Je vindt jezelf waardeloos of twijfelt geregeld aan jezelf.
Uiteraard herkent iedereen wel 1 of meerdere punten. Moet jij je zorgen maken als je hier veel van herkent? Maak je liever geen zorgen (ik weet het: gemakkelijker gezegd dan gedaan….), zorgen verergeren de klachten. Ga wel bij jezelf te raden en onderneem actie. Hoe? Daar gaat het volgende week over.
Wil jij al eerder weten wat je kan doen? Neem dan contact op.